Harb-i Umûmide, Çanakkale’de, Sarıkamıfda, Yemen’de, Sina Çölü’nde, yüzbinlerce şehid veıınişgâzi bir milletin çocukları horlandı, ezildi ve dışlandı. ‘Sarıklı’ dendi, ‘çarıklı’dendi, horlandı; ‘Hasso’dendi, ‘Mentoldendi, horlandı, Anadolu insanı…
Muallim ve müellim
Sancılı bir coğrafyanın insanıyız; büyük acılar çekmiş çilekeş bir milletin mensuplarıyız. Tanzimat ve Meşrutiyet dönemlerinde gitgide gelişen Batı hayranlığı, Cumhuriyetle birlikte, Batı’ya körü körüne teslimiyeti getirdi. Bütün müesseselerimize sırt çevirdik! Mekteb i Medrese yi ve ‘Tekkeyi, Kendi köklerimizden hareketle yenileyeceğimiz halde, kapılarına kara kilit vurduk!
Yerine koyduğumuz ‘okul’dan, ‘lise’den, ‘üniversite’den, ‘halkevi’nden, ‘köy enstitüsü’nden yetişenler, Cumhuriyet’in ilk yıllarından itibaren kendilerini ‘çoban’, insanımızı da güdülecek ‘sürü’ gibi gördüler!..
Eskimez, pörsümez, solmaz İslâm ruhu esas alınarak, yepyeni usûllerle insanımız, yeni zamanlara hazırlanmalıydı. Bu yapılmadı…
Balkan Harplerinde, Harb-i Umûmî’de, Çanakkale’de, Sarıkamış’da, Yemen’de, Sina Çölü’nde, yüzbinlerce şehid vermiş gazi bir milletin çocukları horlandı, ezildi ve dışlandı. Sarıklı dendi, çarıklı’ dendi, horlandı; ‘Hasso’ dendi, ‘Memo’ dendi, horlandı, Anadolu insanı…
Yaşayan büyük şairlerimizden Yavuz Bülend Bakiler, ‘Anadolu’ isimli şiirinde, insanımızın çektiği çilelerden bir kısmını kayıt altına aldı, elli yıl önce…
Söyle diyor: ‘Zaman zamon nankör çıktı büyütüp okuttuğum, Gölge vermedi çok kere, diktiğim ağaç. Devlet denince, hep vergi geldi aklıma, Jandarma denince, kırbaç…
Gittim, yiğitçe doğuştum gaza meydanlarında, Ne tâk-ı zaferler istedim, ne taç…
Savaşta çiğnetmedim hilâli düşmanlara, Barışta döştü üstüme gölge gölge haç…
Sen Anadoluvum, acılı, mahzun; Sende bitmez tükenmez dert kulaç kulaç…
Şemsi Bellinin meşhur ‘Anayasso’ şiiri çınlıyor kulaklarımda! O şiirden de birkaç mısrayı buraya alıyorum: ‘Hökümata arz eylesem azarlar!’ ‘Angara’ya ses verece/c dilimiz yoh, Ganadımız, golümüz yoh!’
‘Yerin, yurdun, adresin bilmezem, Angara’da, Anayassooo! Ellerinden öpiyor Hasso.’
‘ Kıymetli eğitimci, büyük irfan adamı Seyyid Ahmed Arvasî Hoca’nın, Ağrı/ Tutak/Mollaşemdin köyünde, ilkokul öğretmeni olarak vazife yaptığı günlere (1953-54) ait bir hâtırası var: Köylüler, Ahmed Arvasî Hocaya ‘Öğretmen Bey’ diye hitap ederken, bir kişi; içlerinden en yaşlısı ve gözlerinden zekâ fışkıran Abid Ağa, ısrarla ‘Müellim Bey!’ diye hitap etmektedir.
Arvasî Hoca,’herhalde, kelimeyi yanlış telaffuz ediyor!’ diye düşünür ve üzerinde durmaz. Arvasî Hoca, bir müddet sonra duygu ve yaşayış bakımından köy halkıyla kaynaşır. Onların kıymet hükümlerini paylaşır, dertlerine ortak olur,çareler bulmaya gayret gösterir. Neticede, Mollaşemdin halkından büyük bir hürmet ve muhabbet görür.
Ahmed Arvasî anlatıyor: A Nihayet bir gün, Abid Ağa bana şöyle hitap etti ve ben adeta donakaldım: ‘Muallim Bey! Sen sahiden muallimsin, müellim değilsin!
Biz, ne öğretmenler gördük! Dinimizi ve töremizi hor gören ve bizlere tepeden bakan bu adamlara elbette ‘Muallim’ diyemezdik. Onlara bilhassa ve kasden ‘Müellim’ derdik. Biliyorsun, ‘muallim’, ‘ilim öğreten’ demektir. ‘Müellim’ ise, ‘acı çektiren’, ‘elem veren’ mânâsına gelir. Kusura bakma, sen köyümüze gelince, galiba bir ‘müellim’ daha geldi diye düşünmüştüm. Allah’a hamdolsun ki, yanılmışım. Çünkü sen, müellim değil, gerçekten muallim imişsin!..
Şaşırmıştım! Nihayet şöyle konuşabildim: ‘Hayret, demek sen, bana ‘müellim’ bey derken, bu derece şuurlu hareket ediyordun! Oysa ben, Abid Ağa muallim kelimesini yanlış telaffuz ediyor sanmıştım.’
Abid Ağa, gülerek sözümü kesti ve şöyle konuştu: ‘Aldırma be Muallim Bey! Biz câhil insanlarız, bizim kusurumuza bakılmaz!’
Çilesi çekilmeyen dâvaların satıh üstü simsarları; sahte kahramanlar, sahte kurtarıcılar elinde, insanımız, ruh kökünden koparılınca olanlar oldu!.. Fert olarak da, cemiyet olarak da, iki arada-bir derede kaldık. Şimdi sıra, yerli değerlerimizi, ruh kökümüzü, ‘Mukaddes Emânetlerimizi ihya ve baş tacı edecek insanlara geldi. Yârınlar bizimdir inşaAllah.
Muzaffer DOĞAN / Dİriliş Postası
Ajans Kamu/www.ajanskamu.net
